Ustawienia procesora

Użyty procesor to Intel Core 2 Quad Extreme 9770, a więc najmocniejsza i najbardziej prądożerna jednostka na socket LGA775 (TDP 130 W). Dodatkowo został on jeszcze podkręcony z 3,2 GHz do 3,6 GHz. Napięcie vcore (rdzenia), dla zwiększenia emisji ciepła, zostało podniesione ponad potrzebę i wynosiło 1,43 V. CPU PLL zostało ustawione na 1,63 V, a FSB Termination Voltage na  1,31 V. Wszystkie funkcje oszczędzania energii zostały wyłączone.

Powiecie, że wykonany przez nas overclocking jest słaby. Fakt, z bardzo dobrym schładzaczem powietrznym procesor wyciąga 4,4 GHz. Problem w tym, że mniej wydajne coolery z pojedynczym wentylatorem nie zapewniały mu stabilności nawet przy 4,0 GHz. Tak więc zdecydowaliśmy się na obniżenie OC do 3,6 GHz. Dzięki temu mamy pewność, że jeśli w przyszłości użyjemy w teście mniej wydajnego chłodzenia, nie będziemy zmuszeni zmieniać ustawień procesora.

W spoczynku platforma pobierała 170 W, a pod obciążeniem programu LinX 280 W. Warto zaznaczyć, że największy wpływ na ilość wydzielanego przez procesor ciepła ma jego napięcie, a nie taktowanie.

Aplikacje testowe

Użyte programy:

• LinX 0.6.4,
• RealTemp 3.70.

LinX to jeden z najlepszych programów wygrzewających procesor. Korzysta on z algorytmów Linpack, które dają bardzo duży narzut na procesor. W normalnym użytkowaniu takie obciążenia nigdy nie występują. Niektórzy takie aplikacje nazywają wirusami konsumpcyjnymi. Ustawienia programu to:

• czas trwania 10 min,
• 64 bity włączone,
• 4 rdzenie włączone,
• zużycie pamięci 1280 MB,
• priorytet powyżej normalnego.

Procedura pomiarowa

Tak jak pisaliśmy we wcześniejszych publikacjach, używanie diody termicznej wbudowanej w procesor oraz programu do odczytu temperatur nie uważamy za błąd. Bowiem cała rzecz polega przecież na zaprezentowaniu zależności pomiędzy poszczególnymi modelami coolerów, a nie tego jaka jest realna temperatura procesora. Co z tego, że dioda zawyża lub zaniża wynik o 5 stopni Celsjusza? Niedokładność ta zawsze zostanie zachowana, więc wyniki będą powtarzalne.

Test miał miejsce w pomieszczeniu klimatyzowanym, przy temperaturze 23 stopni Celsjusza.

Niektóre z przetestowanych chłodzeń opierają się na standardowej konstrukcji, gdzie heat-pipe są przymocowane do miedzianej podstawy. Jednak inne modele są wykonane w oparciu o technologię Heat-Pipe-Direct-Touch (HDT). W teorii zastosowanie tego patentu ma zapewnić wyższą wydajność. Jednak w naszej ocenie nie jest to optymalne rozwiązanie. Gdy ciepłowodów jest dużo, to w przypadku mniejszych procesorów (np. LGA 775) niektóre z nich wcale nie stykają się z IHS (Integrated Heat Spreader, czyli popularnie nazywana „czapka”), przez to nie działają one jak należy.

Na dodatek, w przypadku sporej ilości modeli, pomiędzy heat-pipe są wyraźne bruzdy. Przez to te chłodzenia ogólnie "nie lubią się" z rzadkimi pastami. Dobrym przykładem może być fakt, że zamontowany na próbę Xigmatek Prime z nałożoną pastą Zalman STG-1 (bardzo rzadka pasta) miał o 10 stopni Celsjusza gorsze wyniki, niż z gęstą pastą Noctua. Miedziana podstawa coolera eliminuje wszystkie te problemy.

Pasta termoprzewodząca

Użyta do testów pasta termoprzewodząca to Noctua NT-H1. Jest ona gęsta, więc nie powoduje pogorszenia wyników coolerów opartych o system HDT. Dodatkową sprawą przemawiającą za użyciem tego produktu jest brak potrzeby jej "wygrzewania". Od samego początku użytkowania ma ona takie same parametry jak po wygrzaniu.

Wszystkie chłodzenia były montowane na procesorze dwukrotnie. Za każdym razem pasta była dokładnie wycierana za pomocą alkoholu izopropylowego, a następnie nakładaliśmy jej nową warstwę. Pastę nakładaliśmy w sposób "X". Jest to optymalny sposób nakładania, gdyż zapewnia dobre rozprowadzenie pasty. Nawet w przypadku coolerów HDT.

Procedura testowa

Testy były przeprowadzone z wentylatorami dostarczanymi wraz z chłodzeniem, jak i z redakcyjnymi NoiseBlocker MultiFrame. Wentylatory zawsze były ustawione "na sztywno", na maksymalną ilość obrotów.

W przypadku coolerów "dwuwieżowych" konfiguracja jednego wentylatora polegała na tym, że był on włożony pomiędzy obie wieże.

Natomiast konfiguracja dwóch wentylatorów to jeden wentylator pomiędzy wieżami, a drugi nadmuchujący na "pierwszą" wieżę.

Chłodzenia Zalman nie zostały przetestowane z alternatywnymi wentylatorami. Model CNPS12X posiada trzy zamontowane na stałe wentylatory, w celu lepszego porównania został dwukrotnie uwzględniony w teście z tymi samymi wynikami. Raz w kategorii trzech wentylatorów, a raz w kategorii dwóch wentylatorów, do której teoretycznie nie należy.

Sposób uzyskiwania wyników

Z każdego testu wyciągane były cztery pomiary - temperatura każdego rdzenia. Z tych wyników została wyliczona średnia arytmetyczna. Tak jak pisaliśmy wyżej, każda konfiguracja została przetestowana dwukrotnie, więc dla każdej konfiguracji uzyskiwaliśmy dwa wyniki końcowe. Z nich również została obliczona średnia arytmetyczna, która jest wynikiem ostatecznym. Stąd też wyniki są prezentowane z dokładnością do drugiego miejsca po przecinku, pomimo że pomiary były prowadzone z dokładnością jedynie do liczb naturalnych. Przykład:

W przypadku past system wygląda identycznie.

Montaż chłodzenia

W naszej opinii system mocowania jest bardzo istotną rzeczą. Przeważająca większość użytkowników zakłada chłodzenie raz na rok lub dwa, a może nawet trzy lata. Jednak nie zmienia to faktu, że ten proces powinien być maksymalnie prosty i mało uciążliwy. Chodzi o to, aby zamontowanie coolera nie było katorgą, powodującą poranienie rąk, wymagającą "małpiej zręczności", a najlepiej drugiej osoby do pomocy oraz cierpliwości większej niż tybetański mnich.

Należy wziąć poprawkę na to, iż coolery będące własnością redaktora (Zalman CNPS 7700CU, Scythe Mugen 2), jak i Phanteks PH-TC14PE, będący składnikiem platformy testowej oraz platformy extreme OC są intensywnie użytkowane. Przez to ich podstawy nie są w stanie nowości, a niektóre elementy mogą być lekko zużyte i/lub obtarte.