AMD Athlon X4 740

Athlon X4 740 to jedna z tańszych pozycji w portfolio AMD. Ten procesor jest w istocie bliskim krewnym APU z serii 5000, jednak - w odróżnieniu od nich - nie posiada rdzenia graficznego VLIW4. Tak więc na pokładzie “siedemset-czterdziestki” ostały się jedynie dwa moduły Piledriver, które zdążyliśmy przedstawić Wam przy okazji charakterystyki modelu FX-8350.

W odróżnieniu od ośmiordzeniowego “flagowca”, Athlon X4 wymaga płyty głównej z podstawką FM2 i nie jest kompatybilny z popularniejszymi AM3 oraz AM3+. Jest to o tyle ciekawe, że sockety z rodziny FM powstały dla zapewnienia obsługi zintegrowanej karty graficznej, natomiast testowany X4 740 - o czym już informowaliśmy - takową funkcjonalnością pochwalić się nie może. Ponadto, ekonomiczną jednostkę pozbawiono pamięci podręcznej trzeciego poziomu (L3), co jest dość typowe dla budżetowych rozwiązań koncernu z Sunnyvale.

Układ wyposażono w cztery rdzenie x86, współdzielące parami jednostkę FPU oraz 2048 KB cache L2 (2x2048 = 4096). Zegar bazowy wynosi 3,2 GHz, i rośnie - dzięki technologii Turbo Boost 3.0 - do 3,7 GHz. Natomiast w spoczynku taktowanie spada do wartości 1,4 GHz.

Standardowe napięcie zasilające waha się w zakresie od 0,9 do 1,45 V, zależnie od aktualnie uruchomionego programu.

AMD Athlon X4 860K

AMD Athlon X4 860K, trochę wzorem poprzednika, jest w istocie APU z usuniętym układem graficznym. Procesor współpracuje z podstawką FM2+, a wykorzystana przy jego budowie architektura to Steamroller, podobnie jak w przypadku APU serii 7000.

"Osiemset-sześćdziesiątka" składa się z dwóch modułów (CMT), każdy z nich oferuje dwa rdzenie x86. Inżynierowie "czerwonych" deklarują, że nowe jednostki to szereg poprawek w zakresie dekoderów oraz schedulerów, a także ulepszony podsystem cache. Wszystkie te zmiany mają przynieść wzrost IPC, nawet o 30%.

Testowana jednostka, jak nietrudno wywnioskować, posiada cztery rdzenie, natomiast jej taktowanie bazowe to 3,7 GHz (w trybie Turbo do 4 GHz). W spoczynku ta wartość ulega redukcji do poziomu 1,7 GHz, a standardowe napięcie waha się w zakresie od 0,9 do 1,4 V.

Każdy moduł posiada własny blok cache drugiego poziomu, a sumaryczna ilość L2 wynosi 2x2048 KB.

AMD FX-8350

AMD FX-8350, bazujący na rdzeniach Piledriver, to drugie podejście kalifornijskiego koncernu do architektury modułowej. “Czerwony” procesor ujrzał światło dzienne w listopadzie 2012 roku, zastępując krytykowanego za wysoki pobór energii Bulldozer’a. Nowy FX, biorąc pod uwagę ówczesne ceny, został desygnowany do podjęcia rękawic z tańszymi wariacjami Core i5 z rodziny Ivy Bridge. Główną kartą przetargową miał być odblokowany mnożnik, dający pole do popisu wszystkim entuzjastom podkręcania, którzy nie mogli sobie pozwolić na zakup droższych modeli Intela, oznaczonych sufiksem “K”.

Opisywana w tym akapicie jednostka dysponuje czterema modułami. Każdy z nich (modułów - przyp. red.) zawiera dwa rdzenie x86, współdzielące ze sobą m.in. jednostki pobierania rozkazów, dekoder, cache drugiego poziomu, czy FPU. Osobny, dla każdego rdzenia, Integer Scheduler pozwala rozpatrywać FX’a jako procesor ośmiordzeniowy, lecz tyczy się to tylko tych operacji, gdzie nie wymagane jest dokonywanie obliczeń na liczbach zmiennoprzecinkowych (np. rendering). We wszystkich innych zastosowaniach, uwzględniając niektóre gry, Piledriver’a należy traktować jak typowego czterordzeniowca.

Inżynierowie ustalili częstotliwość zegara CPU na 4 GHz (w trybie Turbo do 4,2 GHz). W spoczynku taktowanie spada do wartości 1,4 GHz. Zaś standardowe napięcie waha się w zakresie od 0,9 do 1,4 V, zależnie od aktualnie uruchomionego programu. Ponadto, testowany układ posiada 4x2048 KB pamięci podręcznej L2 oraz 8 MB cache trzeciego poziomu.

AMD Phenom II X3 720

Phenom II X3 to trzyrdzeniowa odmiana prawdopodobnie najpopularniejszego procesora w portofilio AMD, czterordzeniowego Phenom II X4. Ten model był tak bardzo zbliżony do droższego odpowiednika, że niektóre egzemplarze dawało się najzwyczajniej w świecie odblokować. Wymagana była tylko i wyłącznie kompatybilna płyta oraz - co oczywiste - łut szczęścia przy zakupie.

Testowany model, opatrzony symbolem 720, może pochwalić się częstotliwością taktowania rzędu 2,8 GHz. Z kolei domyślne napięcie waha się w zakresie od 1,1 do 1,3 V, zależnie od poziomu obciążenia.

Podsystem cache współtworzony jest przez 3x512 KB cache L2 oraz 6 MB cache L3.

AMD Phenom II X4 975

Klasyk - tym słowem prawdopodobnie najłatwiej wyrazić to, czym jest Phenom II X4, bazujący na 45-nanometrowej architekturze AMD K10. Opisywany układ "czerwonych" zadebiutował na przełomie lat 2008-2009, jako następca procesorów Phenom pierwszej generacji, będąc zarazem pierwszą jednostką AMD oferującą wsparcie zarówno dla pamięci DDR2 (socket AM2+), jak i popularyzowanych wówczas DDR3 (socket AM3).

Pomysł na modele z tej linii był bardzo prosty, inżynierowie z Sunnyvale po prostu potroili ilość pamięci podręcznej względem poprzednika, co poskutkowało nawet 30% wzrostem wydajności. Ponadto, Phenom II zaintronizował funkcję Cool’n’Quiet, która całkowicie zmieniła podejście do skalowania częstotliwości w obliczu odmiennych poziomów wykorzystania zasobów.

Wykorzystany przez nas AMD Phenom II X4 975  dysponuje czterema rdzeniami, z kolei jego zegar bazowy wynosi 3,7 GHz. W spoczynku taktowanie spada do wartości 0,8 GHz.

Standardowe napięcie waha się w zakresie od 1 do 1,4 V, zależnie od aktualnie uruchomionego programu. Testowany układ posiada 4x512 KB pamięci podręcznej L2 oraz 6 MB cache trzeciego poziomu.

AMD Phenom II X6 1075T

Zaprezentowany w pierwszej połowie 2010 roku Phenom II X6, ochrzczony kodową nazwą Thuban, jest bardzo bliskim “krewnym” klasycznego już modelu czterordzeniowego (Phenom II X4). Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że sześciordzeniowy model to niemal 1,5-krotność mniej rozbudowanego odpowiednika. Jedyną istotną różnicą jest tutaj pamięć cache L3 - obie jednostki mają jej po 6 MB, co nieco zakłamuje matematyczną proporcję.

Thuban, poza zwiększoną ilością rdzeni, wprowadził jeszcze jedną nowość - Turbo Core. Była to odpowiedź na konkurencyjną technologię Turbo Boost, pozwalającą na zwiększenie taktowania wybranych rdzeni - w sytuacji, kiedy część z nich pozostawała niewykorzystana (używanie aplikacji nie wspierającej wielowątkowości).

W naszym teście udział bierze model 1075T, cechujący się taktowaniem bazowym na poziomie 3 GHz. Wspomniana funkcja Turbo Core pozwala na zyskanie dodatkowych 500 MHz. Natomiast w spoczynku częstotliwość zegara ulega redukcji do 0,8 GHz. Standardowe napięcie waha się w zakresie od 1,2 do 1,45 V, w zależności od obecnego obciążenia.

Intel Celeron G1840T

Intel Celeron G1840T to jeden z najtańszych procesorów w naszym zestawieniu. Dwurdzeniowa jednostka "niebieskich" wchodzi w skład linii procesorów Haswell, a od bliźniaczych modeli Pentium odróżnia ją niższe taktowanie oraz zredukowany cache L3.

Sufiks “T” oznacza, że opisywany CPU jest modelem o obniżonym napięciu zasilającym, które w tym konkretnym przypadku mieści się w przedziale 0,7 - 0,9 V.

Domyślne taktowanie wynosi 2,5 GHz, a w spoczynku spada do 0,8 GHz. Natomiast ilość pamięci podręcznej to 2x256 KB oraz 2 MB, kolejno dla poziomu drugiego oraz trzeciego.

Intel Core 2 Duo E7300

Wolfdale to jeden z tych układów, które określić możemy mianem weterana. Dwurdzeniowy Core 2 Duo - oparty na architekturze Penryn - niedawno obchodził siódme urodziny, a wciąż z powodzeniem służy w wielu domach.

Redakcyjny E7300 bazuje na ekonomicznej odmianie ww. chipa, oznaczonej symbolem “3M”, który zdradza zredukowaną dwukrotnie - względem pierwowzoru - ilość pamięci cache L2. Zmniejszenie rozmiaru rdzenia pozwoliło na agresywne wycenienie jednostki (~400 zł), co z pewnością wpłynęło na wysoką popularność produktu w Polsce.

Dla żądnych wiedzy dodamy - Wolfdale-3M dostępny był w jeszcze tańszej wersji, jako Pentium Dual Core z serii E5000. CPU z tej linii, na przekór nazwie kodowej, posiadały jedynie 2 MB pamięci podręcznej drugiego  poziomu. Ponadto, zostały pozbawione obsługi wirtualizacji.

Wykorzystany sampel może poszczycić się taktowaniem bazowym 2,66 GHz, ulegającym redukcji w spoczynku do poziomu 1,6 GHz. Jego domyślne napięcie waha się w zakresie od 1,1 do 1,3 V, w zależności od wykorzystania zasobów.

Intel Core 2 Extreme QX9770

Core 2 Extreme QX9770, analogicznie do zaprezentowanego powyżej E7300, wykorzystuje 45-nanometrową architekturę Penryn. Trzeba jednak zaznaczyć, że o ile w przypadku Wolfdale’a mieliśmy do czynienia z układem budżetowym, o tyle Yorkfield był istną demonstracją możliwości kalifornijskich inżynierów. Premierowa cena, oscylująca w granicach 4 tysięcy złotych, jest tego koronnym dowodem.

Procesor dysponuje czterema fizycznymi rdzeniami, uzyskanymi dzięki zespoleniu dwóch pełnowymiarowych jąder Wolfdale. Jak nietrudno się domyślić, zaowocowało to również rozrostem bloku cache L2, którego rozmiar wyniósł - imponujące w swoim czasie - 12 (2x6) MB. Wisienką na torcie jest odblokowany mnożnik, charakterystyczny dla wszystkich procesorów Intela z serii Extreme. Jednocześnie, QX9770 jest pierwszym procesorem na świecie, korzystającym z magistrali FSB 1600 MHz.

Fabryczna częstotliwość jednostki wynosi 3,2 GHz. W spoczynku wartość ta spada do nieco niższej 2,4 GHz.  Natomiast skalar Core VID (napięcie) waha się w przedziale od 1,1 do 1,3 V, zależnie od aktualnie uruchomionego programu.

Intel Core 2 Quad Q9400S

Q9400S jest trzecim, a zarazem ostatnim Penrynem w naszym zestawieniu. Procesor współdzieli nazwę kodową (Yorkfield - przyp. red.) z przedstawionym powyżej QX9770, jednak należy do innej linii produktów - w tym przypadku chodzi o układy energooszczędne.

Tenże CPU również powstał na skutek “sklejenia” duetu Wolfdale’ów, aczkolwiek inżynierowie zastosowali tutaj wariację 3M, przytoczoną na potrzeby charakterystyki Core 2 Duo E7300. W dalszym ciągu mamy do czynienia z czterordzeniowcem, niemniej utracił on połowę pamięci podręcznej L2 - w odniesieniu do jednostki flagowej. Oczywiście nie ma tutaj mowy o odblokowanym mnożniku, jednakże należy zaznaczyć wyraźnie większą przystępność cenową ww. układu (1300 zł w dniu premiery).

Zegar energooszczędnego C2Q “tyka” z częstotliwością 2,66 GHz, która w spoczynku ulega redukcji do okrągłych 2 GHz. Z kolei standardowe napięcie waha się w zakresie od 1,1 do 1,2 V, w zależności od obecnego obciążenia.

Intel Core i3-3225

Core i3-3225 reprezentuje mikroarchitekturę Ivy Bridge, zrealizowaną w 22-nanometrowej litografii. Procesory z tej serii trafiły na rynek w pierwszej połowie 2012 roku, zastępując układy Sandy Bridge. Największą innowacją miało być wprowadzenie trójbramkowych tranzystorów, poprawiających stosunek wydajności do pobieranej mocy. Ponadto, IB są pierwszymi CPU w portfolio Kalifornijczyków, które mogą pochwalić się kontrolerem PCI Express, zrealizowanym w standardzie 3.0. Niemniej redakcyjny sampel został tego novum pozbawiony, bowiem odświeżony interfejs znalazł się jedynie w czterordzeniowych jednostkach (Core i5 oraz i7).

Intel Core i3-3225 fizycznie dysponuje dwoma rdzeniami oraz wsparciem dla technologii Hyper-Threading, która pozwala im na wykonywanie dwóch wątków jednocześnie. Na każdy z nich (rdzeni - przyp. red.) przypada 256 KB cache L2. Ponadto, procesor wyposażono w 3 MB współdzielonej pamięci podręcznej trzeciego poziomu.

Zegar bazowy wynosi wynosi 3,3 GHz, z kolei w spoczynku taktowanie spada do wartości 1,6 GHz. Domyślny VCore (napięcie rdzenia) waha się w zakresie od 0,9 do 1,1 V, zależnie od aktualnie uruchomionego programu.

Intel Core i3-3240

Core i3-3240, z inżynierskiego punktu widzenia, jest dokładnie tym samym procesorem, co model z poprzednich akapitów. Wyróżnia go jedynie ustawienie mnożnika, wynoszące domyślnie 34 biny. Dzięki temu niniejszy układ jest dokładnie 100 MHz “szybszy” od swojego pobratymca, innych różnic próżno się doszukiwać.

Intel Core i3-4130

Intel Core i3-4130 oferuje dwa rdzenie w architekturze Haswell, podobnie jak modele z linii Pentium G3000. Jednakże - w odróżnieniu od nich - i3 posiada także technologię Hyper-Threading, umożliwiającą symultaniczne wykonanie dwóch wątków.

Pozostałe parametry zostały odziedziczone po ekonomicznym pobratymcu, toteż na pokładzie tego dwurdzeniowca znajdziemy 2x256 KB cache drugiego poziomu oraz 3 MB cache trzeciego poziomu.

Szczytowe taktowanie wynosi 3,4 GHz, ale w spoczynku ta częstotliwość ulega redukcji do 0,8 GHz. Z kolei napięcie mieści się w zakresie od 0,7 do 1,1 V, zależnie od aktualnie wykonywanego zadania.

Intel Core i3-4330

Model i3-4330 jest wydajniejszym wariantem scharakteryzowanego powyżej i3-4130. Zmiany przeprowadzone przez "niebieskich" zaowocowały: wzrostem taktowania o 100 MHz oraz rozbudową podsystemu cache L3 do 4 MB. Innych różnic pomiędzy dwoma wymienionymi jednostkami próżno się doszukiwać, choć drobny wyjątek na tym polu stanowi domyślne napięcie zasilające, które w przypadku i3-4330 szczytowo sięga 1,2 V.

Intel Core i3-530

Intel Core i3-530 reprezentuje mikroarchitekturę Nehalem, podobnie jak obecne w tym zestawieniu układy i7-975 EE czy i7-990X. Niemniej rdzeń Clarkdale, który trafił pod IHS opisywanej jednostki, dość mocno odbiega od flagowych pobratymców. Przede wszystkim należy wspomnieć, że składają się na niego de facto dwa fragmenty wafla krzemowego. Pierwszy z nich, wykonany w 32-nanometrowej litografii, zawiera 2 rdzenie x86, pamięć cache oraz moduły I/O. Z kolei drugi chip jest układem 45-nanometrowym. W jego obrębie skoncentrowano układ graficzny, a także kontroler pamięci - producent ochrzcił ten niecodzienny duet mianem GMCH. Warto wspomnieć, że Clarkdale jest pierwszym procesorem w historii firmy Intel, który doposażono we własne iGPU. Jednocześnie jest to jeden z ostatnich chipów - przynajmniej jeśli chodzi o ofertę “niebieskiego” koncernu - umożliwiających bezproblemowe przetaktowanie zegara, bez konieczności uciekania się do odblokowanego mnożnika czy funkcji BCLK strap. Tym sposobem, budżetowy Intel bardzo długo cieszył się ogromną popularnością, zwłaszcza wśród mniej zamożnych entuzjastów, którzy nie chcieli przesiadać się na ograniczone - pod względem OC - tańsze modele z linii Sandy Bridge.

"Pięćset-trzydziestka" - wzorem pierwotnej specyfikacji - posiada duet rdzeni, doposażonych w technologię Hyper-Threading, czyli tzw. wielowątkowość współbieżną. Ponadto, kalifornijski CPU może pochwalić się 4 MB współdzielonej pamięci cache poziomu trzeciego oraz 2x256 KB pamięci cache poziomu drugiego.

Fabryczne taktowanie ustalono na 2,93 GHz, jednak w trybie spoczynku częstotliwość ulega redukcji do poziomu 1,2 GHz. Natomiast napięcie operacyjne (VCore) waha się w zakresie od 0,9 do 1,1 V, w zależności od obecnego obciążenia.

Intel Core i5-4690S

Intel Core i5-4690S reprezentuje mikroarchitekturę Haswell, a precyzując należy do drugiego rzutu jednostek z tym rdzeniem, Haswell Refresh. Procesory Intel Core czwartej generacji zadebiutowały w drugiej połowie 2013 roku, odsyłając na emeryturę Ivy Bridge.

Wśród najistotniejszych zmian warto wypunktować: rozszerzenie każdego ze rdzeni o dodatkową jednostkę arytmetyczno-logiczną (ALU), zwiększenie przepustowości pamięci podręcznej i wprowadzenie układu FIVR, zintegrowanego z jednostką obliczeniową regulatora napięć. Tak więc Haswell zmarginalizował rolę płyt głównych, a przy jego przetaktowaniu pierwsze skrzypce zaczęło odgrywać szczęście w doborze egzemplarza. Niemniej nasz sampel, model 4690S, to jednostka z zablokowanym mnożnikiem, należąca dodatkowo do linii niskonapięciowej.

Omawiany procesor dysponuje kwartetem rdzeni, które pracują z nominalnym taktowaniem 3,2 GHz. W trybie Turbo zegar wzrasta szczytowo do 3,9 GHz, zaś w spoczynku spada do nawet 0,8 GHz.

Domyślne napięcie zasilające waha się w przedziale 0,7 do 1,1 V, zależnie od aktualnie uruchomionych procesów, z kolei ilość pamięci podręcznej wynosi 4x256 KB oraz 6 MB, kolejno dla drugiego i trzeciego poziomu.

Intel Core i7-3930K

3930K należy do odłamu architektury Sandy Bridge, przeznaczonego na potrzeby najwydajniejszych stacji roboczych (SB-E). Układ pojawił się w czwartym kwartale 2011 roku, ostatecznie odsyłając na emeryturę Nehalemy.

Intel ponownie obniżył proces technologiczny, tym razem do 32 nm. Pozwoliło to na zbudowanie ośmiordzeniowego układu, niemniej pełen oktet rdzeni pozostał aktywny jedynie w niektórych Xeon’ach E5, opartych o dokładnie to samo jądro krzemowe. Tak, więc 3930K wciąż był procesorem sześciordzeniowym, o liczbie wątków podwojonej dzięki HT. CPU, poza nową litografią, wprowadził szereg usprawnień. Przede wszystkim dodano wsparcie dla 256-bitowych instrukcji AVX, znacznie zwiększających wydajność w operacjach na liczbach zmiennoprzecinkowych. Polepszono też podsystem pamięci podręcznej L3, który zyskał magistralę pierścieniową, pozwalającą na szybszą komunikację owej pamięci z rdzeniami. Pojawił się również tzw. System Agent - moduł łączący w sobie kontrolery PCI-Express, DDR3 oraz DMI (interfejs komunikacji z chipsetem). Ponadto, kontroler pamięci RAM  ponownie zyskał dodatkowe linie, co zaowocowało obsługą konfiguracji Quad-Channel (256-bit).

Intel Core i7-3930K został wyposażony w 12 MB pamięci cache trzeciego poziomu (zwanej od teraz również LLC), a także po 256 KB cache L2 - dla każdego rdzenia z osobna. Taktowanie bazowe jednostki wynosi 3,2 GHz, a w trybie Turbo rośnie do 3,8 GHz. Entuzjaści mogą bezproblemowo zwiększyć te wartości, korzystając z dobrodziejstw odblokowanego mnożnika  W spoczynku częstotliwość ulega automatycznej redukcji do poziomu 1,2 GHz. Standardowe napięcie waha się w zakresie od 0,8 do 1,2 V, w zależności od obecnie realizowanego zadania.

Intel Core i7-975 Extreme Edition

Intel Core i7-975 EE wykorzystuje chip Bloomfield, zrealizowany według architektury Nehalem. Czterordzeniowy procesor ujrzał światło dzienne pod koniec 2008 roku, zastępując wysłużone Core 2 Quad’y. Intel po raz kolejny wykorzystał 45-nanometrowy proces technologiczny, jednak przedstawił szereg zmian, odcinających Bloomfielda od poprzednika.

Po raz pierwszy w historii marki, wszystkie cztery rdzenie umieszczono w jednym fragmencie krzemu, w towarzystwie kontrolera DDR3 oraz pamięci cache. Dla porównania - Core 2 Quad był de facto duetem dwurdzeniowców, umieszczonych na wspólnym PCB. Modyfikacje przeszedł również sam kontroler pamięci, zyskując dodatkowe linie. W konsekwencji tego, Core i7 1-gen wspierał tryb Triple-Channel, rozszerzający magistralę pamięci do 192-bit. Kolejną ciekawą cechą okazało się wsparcie dla Hyper-Threading - technologię tą stosowano powszechnie w czasach Pentium IV (NetBurst), jednak na kilka następnych lat zamieciono pod dywan, aby ponownie mogła powrócić do łask inżynierów. Wobec tego, czterordzeniowy Bloomfield mógł wykonać symultanicznie aż osiem wątków. Mechanizm ten najwyraźniej się przyjął, bo Intel uparcie stosuje go po dziś dzień. Zresztą podobnie ma się sprawa z Turbo Boost - tę funkcjonalność również zapoczątkował Nehalem.

Wraz z procesorami Core i7 pojawiła się nowa pamięć podręczna - cache trzeciego poziomu, współdzielona pomiędzy wszystkimi rdzeniami. Nasz sampel, podobnie jak jego bliźniacze konstrukcje, otrzymał 8 MB ww. zasobu.

Kwartet rdzeni przedstawionego CPU szczyci się częstotliwością bazową 3,33 GHz, wzrastającą w trybie Turbo do 3,6 GHz. Z kolei w spoczynku taktowanie spada do 1,6 GHz. Oczywiście przedstawiona jednostka, jak każdy “ekstremalny” Intel, posiada odblokowany mnożnik. Standardowe napięcie waha się w zakresie od 0,9 do 1,2 V, zależnie od aktualnie uruchomionego programu.

Intel Core i7-990X

Intel Core i7-990X to następny - w naszym zestawieniu - układ z linii Extreme, dedykowanej najbardziej zamożnym entuzjastom komputerów. Niniejszy Core i7 pojawił się na sklepowych półkach w połowie 2011 roku, zastępując model 980X - pierwszy sześciordzeniowy procesor dla desktopów. Jądro Gulftown, będące “sercem” opisywanej jednostki, powstało na skutek rozbudowy Bloomfield’a, stanowiącego podstawę procesorów Core i7 pierwszej generacji (LGA 1366).

Opisywany model - tak, jak jego poprzednik (980X - przyp. red.) - posiada dokładnie 1,5x więcej zasobów od typowego Core i7, zaprojektowanego dla podstawki LGA 1366. Skutkiem tego, pod IHS Gulftown’a trafiło sześć fizycznych rdzeni, wspierających technologię Hyper-Threading, oraz 12 MB pamięci cache Level 3.  Dodatkowo, CPU może poszczycić się odblokowanym mnożnikiem.

Taktowanie bazowe wynosi 3,46 GHz (w trybie Turbo do 3,73 GHz), natomiast w spoczynku częstotliwość ulega redukcji do poziomu 1,6 GHz. Standardowe napięcie waha się w zakresie od 0,9 do 1,2 V, w zależności od obecnie wykonywanego zadania.

Intel Pentium G2120

Intel Pentium G2120 jest jeszcze jednym Ivy Bridge, z jakim przyszło się nam zmierzyć. Dwurdzeniowe układy wytwarza się dokładnie z tego samego wafla krzemowego, co modele Core i3, jednak pozbawione są one wsparcia dla wielowątkowości współbieżnej (HT). Tym sposobem, Pentium G2xxx były jednymi z najtańszych propozycji w ofercie producenta, a model biorący udział w teście można było nabyć już za 230 złotych.

Częstotliwość bazowa ww. CPU wynosi 3,1 GHz, przy niskim obciążeniu taktowanie spada do wartości 1,6 GHz. Standardowe napięcie waha się w zakresie od 0,9 do 1,1 V, zależnie od aktualnie uruchomionego programu.

Intel Pentium G3258

Wydany na 20-lecie marki Pentium, procesor G3258, jest prawdziwym hitem ostatnich miesięcy. Korzystający z architektury Haswell układ, to najtańszy procesor w bieżącej ofercie Intela, umożliwiający bezproblemowe przetaktowanie - za sprawą odblokowanego mnożnika. Po ten CPU chętnie sięgają nie tylko entuzjaści OC, ale i gracze o mniej zasobnych portfelach. Jak udowodniła jedna z naszych poprzednich publikacji, jubileuszowy Pentium to doskonała propozycja do średniej klasy komputera “gamingowego”. Opisywany układ nie tylko zapewnia przyzwoitą wydajność, lecz daje także możliwość przyszłej rozbudowy platformy o któryś z potężniejszych modeli.

Intel Pentium G3258 posiada dwa rdzenie, z których każdy ma do dyspozycji 256 KB cache poziomu drugiego oraz 3 MB współdzielonej pamięci L3.

Taktowanie bazowe wynosi 3,2 GHz, w spoczynku częstotliwość spada do poziomu 0,8 GHz. Natomiast napięcie zasilania waha się w zakresie od 0,8 do 1,1 V, w zależności od obecnie wykonywanego zadania.

Intel Pentium G3420

Dwurdzeniowy Intel Pentium G3420 to tańszy wariant przedstawionego wcześniej G3258. Ekonomiczny układ cechuje się niemal bliźniaczą specyfikacją, ale jego mnożnik pozostał zablokowany.

Tak więc częstotliwość bazowa, podobnie jak w przypadku jubileuszowego modelu, wynosi dokładnie 3,2 GHz, natomiast w spoczynku taktowanie spada do wartości 0,8 GHz.

Standardowe napięcie mieści się w zakresie 0,7 do 1,1 V, a ilość pamięci cache wynosi kolejno: 2x256 KB dla poziomu drugiego, a także 3 MB dla poziomu trzeciego.