Procesor

Do testu użyliśmy procesor i7-3930K. Jest to dosyć mocno nagrzewająca się jednostka (TDP 130 W) z sześcioma fizycznymi rdzeniami. Jest wolny od problemu z odprowadzaniem ciepła z rdzeni, gdyż są one lutowane do odpromiennika ciepła (IHS).

Ustawienia procesora:

• taktowanie 4,0 GHz

• wyłączone wszystkie funkcje oszczędzania energii

• włączone wszystkie 6 rdzeni

• HT włączone

• napięcie rdzenia 1,28 V

• PLL Overvoltage włączone

• pozostałe napięcia nie zmieniane

Ta sztuka procesora z bardzo dobrym chłodzeniem jest w stanie pracować z prędkością 5,0 GHz, jednak celowo ustawiliśmy jego taktowanie jedynie na 4,0 GHz, aby słabsze chłodzenia mogły sobie poradzić z utrzymaniem jego stabilności.

Pierwotnie zamierzaliśmy skorzystać z i7-4960X, jednak okazało się, że odczyty czujników procesora są dziwne. Niektóre rdzenie w spoczynku, wg. wskazań, mają temperaturę niższą niż temperatura otoczenia.

Wzmianka o prądożerności nie jest bezpodstawna. Oprogramowanie monitorujące temperatury w zakładce “Power” wskazywało, że pod pełnym obciążeniem procesor pobiera prawie 220 W.

Oprogramowanie

Do obciążenia procesora użyliśmy programu OCCT w wersji 4.4.1. Wspólnie z Intel Burn Test oraz LinX są to programy, które najmocniej wygrzewają procesory.

Należy pamiętać, że obciążenie, jakie generują tego typu aplikacje, nie występuje w normalnym użytkowaniu.

Ustawienia programu:

• test OCCT Linpack

• czas trwania 30 min

• czas bezczynności na początku 5 min

• czas bezczynności na końcu 5 min

• 64 bity włączone

• zużycie pamięci 90%

• użycie wszystkich logicznych rdzeni

• użycie technologii AVX

Odczyt temperatur zapewnił Core Temp 1.0 RC6.

Używanie diody termicznej wbudowanej w procesor oraz programu do odczytu temperatur nie uważamy za błąd. Cała rzecz polega na pokazaniu zależności pomiędzy poszczególnymi modelami coolerów, a nie tego jaka jest realna temperatura procesora. Nie ma znaczenia, że dioda zawyża lub zaniża wynik o 5 stopni. Niedokładność ta zawsze zostanie zachowana, więc wyniki będą powtarzalne.

Pasta termoprzewodząca

Użyta pasta termoprzewodząca to Noctua NT-H1. Dzięki temu, że jest ona dosyć gęsta, nie powoduje pogorszenia wyników coolerów opartych o system HDT. Dodatkową sprawą przemawiającą za użyciem tej pasty jest brak potrzeby jej „wygrzewania”. Od samego początku ma ona takie same parametry (test).

Aplikacja przebiegała na sposób „X”. Jak wykazały nasze testy, jest to optymalna metoda nakładania, gdyż zapewnia dobre rozprowadzenie pasty. Nawet w przypadku coolerów HDT.

Wszystkie schładzacze były montowane na procesorze dwukrotnie. Za każdym razem pasta została dokładnie usunięta za pomocą alkoholu izopropylowego, a następnie aplikowaliśmy nową warstwę.

Wentylatory

Testy były przeprowadzone za pomocą wentylatorów dostarczanych wraz z chłodzeniem i z redakcyjnymi NoiseBlocker MultiFrame M-12P o rozmiarze 120x120x25 mm i prędkości obrotowej 2000 RPM (obr./minutę).

W obu przypadkach mierzyliśmy wydajność w następujący sposób:

• z pojedynczym wentylatorem nawiewowym

• w konfiguracji push-pull.

Jeśli producent nie dostarczył dwóch wentylatorów, rzecz jasna testowaliśmy tylko konfigurację z jednym wentylatorem fabrycznym.

Wentylatory zawsze były ustawione w UEFI „na sztywno” na maksymalną ilość obrotów.

W przypadku chłodzeń typu podwójna wieża konfiguracja pojedynczy wentylator oznacza wentylator umieszczony między wieżami.

Sposób uzyskiwania wyników

Z każdego testu było sześć pomiarów (temperatura każdego z rdzeni). Z uzyskanych wyników została policzona średnia arytmetyczna.

Jak pisaliśmy wyżej, każda konfiguracja została przetestowana dwukrotnie. Tak więc dla każdej konfiguracji były dwa wyniki „końcowe”. Z nich również została policzona średnia arytmetyczna, która jest wynikiem ostatecznym. Poniżej przykładowa tabelka.

Jak pewnie zwrócicie uwagę, zrezygnowaliśmy z odczytu temperatur w spoczynku. Najbardziej istotne jest, jak cooler radzi sobie z obciążonym procesorem. W trybie bezczynności różnice temperatur pomiędzy najwydajniejszymi, a najmniej wydajnymi coolerami są małe i nie obrazują wydajności konstrukcji.

Do pomiaru głośności wentylatorów użyliśmy decybelomierza Voltcraft SL-200. Pomiar był wykonywany w godzinach nocnych, tak by poziom głośności tła był możliwie niski. Aby dźwięk wentylatora zasilacza nie wpływał na wynik pomiaru, skorzystaliśmy z półpasywnego zasilacza oraz półpasywnej karty graficznej.

Decybelomierz umieściliśmy w odległości 50 cm od wentylatora w osi jego łożyska. Wentylatory były zamontowane na coolerach. Tło wynosiło 31,5 dBA.

Zapinka

W naszej opinii system mocowania to bardzo istotna rzecz. Przeważająca większość użytkowników zakłada chłodzenie raz na rok-dwa, a może nawet trzy lata. Jednak nie zmienia to faktu, że proces ten powinien być maksymalnie uproszczony. Chodzi o to, aby zamontowanie coolera nie było katorgą, powodującą poranienie rąk, wymagającą małpiej zręczności, a najlepiej drugiej osoby do pomocy oraz cierpliwości lepszej niż tybetański mnich. Postaraliśmy się zwrócić na ten aspekt odpowiednią uwagę.