Pewnego dnia kurierzy przywieźli mi dwie obudowy: SilentiumPC Aquarius M60W i Fractal Design Define S. Pamiętam jak po wypakowaniu postawiłem je obok siebie, gapiłem się na nie i myślałem, którą najpierw przetestować. Wiedziałem, że Define to synonim jakości więc postanowiłem zacząć od niej, po to by mieć dobry punkt odniesienia. Z drugiej strony ta M60W ma w sobie coś, co przez cały czas mocniej przyciągało moją uwagę.

Tym czymś było dziwne uczucie, że patrzę się na coś co nie jest zupełnie nowe. Wygląd obudowy sugeruje mocną inspirację Fractalem z serii ARC, tylko tu buda została jeszcze uproszczona. Jest prosta do bólu i to niekoniecznie musi być wadą.

Za ozdobniki tej czarnej bryły robią filtry przeciwkurzowe na górze i kratka wentylacyjna z logiem SPC na froncie obudowy. Górny filtr trzyma się dzięki magnesom, wystarczy go zsunąć by odsłonić duże otwory wentylacyjne w kształcie plastrów miodu, dla dwóch wentylatorów 12/14 cm, które możemy tam zamontować.

Aby rozbroić przednią ściankę wystarczy nacisnąć palcem w górnej części kartki wentylacyjnej i po wyczuwalnym kliku zaczepy zwalniają. Dalej mamy dostęp do filtru przeciwkurzowego. Jego demontaż nie jest już taki bezstresowy - trzeba się trochę posiłować. Gdy się uda, widzimy już dwa nagie, 14 centymetrowe wentylatory.

Panel I/O jest wystarczająco wyposażony. Cztery porty USB (po dwa 2.0 i 3.0) na pewno wystarczą. Jest tam przełącznik do regulacji obrotów wentylatorów. To jedna z rzeczy, których brakowało mi w Define S. Jego oznaczenia są trochę mylące, mamy tam kolejno literki S, L, H. Wentylatory ustawione na S, kręcą się powoli i pracują wówczas bardzo kulturalnie. Na L zatrzymują się kompletnie i jest to funkcja, za którą muszę pochwalić producenta. Niewiele producentów stosuje takie rozwiązanie. Ustawienie H aktywuje tornado.

Ścianka boczna daje nam wgląd do środka przez okno z plexi, zaprojektowaną tak by widać było obszar płyty głównej. Szyba jest przyciemniana i na jej krawędziach widoczna jest obwódka.

Tył jest mocno niestandardowy. Zwykle część pod wentylatorem, jest trochę głębiej, dzięki czemu jest za co złapać gdy przenosimy obudowę. Tutaj cały tył jest gładki. Wyjątkiem jest cienki kawałek metalu wystający w okolicy portów płyty głównej i kolejny, z szybkośrubką, przytwierdzony do kolejnych śrubek. No właśnie jest to trochę zagmatwane, bo ktoś wymyślił, by karty rozszerzeń przykręcać na zewnątrz, z tyłu obudowy. Chcąc np. zamontować kartę graficzną, trzeba więc odkręcić trochę szybkośrubkę, odsunąć ten element, potem śrubokrętem powykręcać zaślepki i można przykręcać kartę graficzną i ponownie przesunąć ten metal.

Pod spodem widzimy filtr przeciwkurzowy, w miejscu gdzie powietrze wciąga wentylator zasilacza i cztery otwory montażowe, dzięki którym przykręcimy wewnątrz na spodzie obudowy dysk.

Jako całość obudowa sprawia całkiem dobre wrażenie. Lakier jest ładnie położony, blachy są dostatecznie grube, a konstrukcja stabilna. Przyciski na panelu I/O są całkiem ładne, a dodatkowo otaczają je podświetlane obwódki. Jest nawet fajna, ale kwalifikacji na konkurs piękności nie przejdzie. Przypadnie do gustu osobom lubiącym stonowany wygląd.